در حالی که کشورهای منطقه مانند عربستان سعودی و ترکیه با امضای قراردادهای چند میلیارد دلاری نظامی و توسعه صنایع دفاعی خود، در مسیر پیشرفت و بومی‌سازی تجهیزات حرکت می‌کنند.
جمهوری اسلامی ایران همچنان گرفتار فساد سیستماتیک، ناکارآمدی مدیریتی و سیاست‌های ماجراجویانه‌ای است که منافع ملی را به نابودی کشانده است. این تفاوت آشکار نشان‌دهنده رویکردهای متفاوت در مدیریت کشورهاست؛ یکی برای توسعه و دیگری برای تخریب.
همکاری عربستان و ترکیه؛ پیشرو در توسعه نظامی و اقتصادی
عربستان سعودی و ترکیه اخیراً قراردادی به ارزش ۶ میلیارد دلار در زمینه همکاری‌های نظامی و دفاعی امضا کردند. این قرارداد بخشی از چشم‌انداز ۲۰۳۰ عربستان است که به دنبال بومی‌سازی تجهیزات نظامی و کاهش وابستگی به واردات خارجی است.
دستاوردهای عربستان و ترکیه:
۱. چشم‌انداز ۲۰۳۰ عربستان:
کاهش وابستگی اقتصادی به نفت.
توسعه صنایع غیرنفتی و بومی‌سازی ۵۰ درصد از تجهیزات نظامی تا سال ۲۰۳۰. ۲. همکاری نظامی و دفاعی:
انتقال فناوری پیشرفته نظامی از ترکیه به عربستان.
سرمایه‌گذاری در صنایع پهپادی و فضایی. ۳. ایجاد اشتغال و رشد اقتصادی:
توسعه فرصت‌های شغلی برای جوانان.
تقویت جایگاه منطقه‌ای و بین‌المللی.
این همکاری‌ها نشان‌دهنده اتحاد استراتژیک و استفاده بهینه از منابع برای توسعه زیرساخت‌ها و صنایع ملی است.
جمهوری اسلامی؛ نماد سوءمدیریت و فساد
در مقابل، جمهوری اسلامی ایران با سیاست‌های اشتباه و ماجراجویی‌های منطقه‌ای، منابع ملی را هدر داده و کشور را به لبه پرتگاه کشانده است.
دلایل ناکارآمدی جمهوری اسلامی:
۱. سوءاستفاده از منابع:
میلیاردها دلار صرف حمایت از گروه‌های نیابتی مانند حزب‌الله، حماس و حوثی‌ها شده است.
اولویت‌دادن به سیاست‌های خارجی به جای رفع مشکلات داخلی. ۲. فقدان برنامه‌ریزی:
ناتوانی در توسعه صنایع بومی.
تحریم‌های بین‌المللی که اقتصاد کشور را
در این میان، مردم ایران بزرگ‌ترین قربانیان این نظام ناکارآمد هستند. در حالی که کشورهای منطقه از منابع خود برای رفاه و پیشرفت شهروندان بهره می‌برند، جمهوری اسلامی از این منابع برای سرکوب داخلی و تأمین اهداف خارجی خود استفاده می‌کند.
مشکلاتی که مردم ایران با آن مواجه‌اند:
۱. فشار اقتصادی:
تورم فزاینده و کاهش ارزش پول ملی.
بیکاری گسترده و کاهش سطح راه اجتماعی. ۲. سرکوب حقوق شهروندی:
محدودیت‌های گسترده بر آزادی بیان
برخورد خشن با معترضان و مخالفان سیاسی. ۳. از دست‌رفتن امید:
فرار نخبگان و سرمایه‌های انسانی.
بی‌اعتمادی به آینده
در حالی که عربستان سعودی و ترکیه با برنامه‌ریزی و اتحاد در مسیر پیشرفت و توسعه گام برمی‌دارند، جمهوری اسلامی ایران همچنان در گرداب فساد و سوءمدیریت غرق است.
این وضعیت نشان می‌دهد که تغییرات بنیادین در ساختار حکومت ایران ضروری است. مردم ایران شایسته حکومتی هستند که به جای نابودی منابع ملی، آن‌ها را برای پیشرفت و رفاه عمومی به کار گیرد.