کنفدراسیون کار ایران گزارش داد که در سال ۲۰۲۴، بیش از ۲۵۰۰ تجمع اعتراضی و اعتصاب صنفی در سراسر ایران برگزار شد.
اعتصابات ۲۰۲۴؛ صدای اعتراض به نابرابری
این اعتراضات، که کارگران نفت و گاز، معلمان، بازنشستگان، پرستاران و کارکنان شهرداری‌ها را شامل می‌شد، به یکی از گسترده‌ترین موج‌های اعتراضی سال‌های اخیر تبدیل شد.
استان‌های مختلف، از خوزستان تا تهران، شاهد اعتراضات گسترده‌ای بودند که هدف آن‌ها پایان دادن به فقر، افزایش دستمزدها، پرداخت معوقات مزدی و مقابله با فساد گسترده بود.
فقر، فساد و وعده‌های پوچ جمهوری اسلامی
جنبش‌های اعتراضی در سال ۲۰۲۴، پاسخی به وخامت شرایط اقتصادی و وعده‌های ناتمام جمهوری اسلامی بود. معوقات مزدی، مستمری‌های ناچیز بازنشستگان و بی‌توجهی به قوانین حمایتی، به نقطه انفجار رسید.
بسیاری از اعتراضات از صنایعی آغاز شد که ستون‌های اقتصاد ایران هستند، از جمله صنعت نفت و گاز که بیش از ۸۵ اعتصاب در آن ثبت شد. این در حالی است که بازنشستگان، به دلیل مستمری‌های اندک و عدم توانایی در تأمین نیازهای اولیه خود، بیشترین تجمعات را برگزار کردند.
سرکوب فعالان کارگری؛ ابزار همیشگی حکومت
در کنار این اعتراضات، سرکوب گسترده فعالان کارگری نیز ادامه یافت. بازداشت‌های گسترده، تهدید به اخراج و صدور احکام سنگین برای معلمان و فعالان صنفی، به‌ویژه در استان‌های محروم، نشان‌دهنده تلاش حکومت برای خاموش کردن صدای معترضان بود.
جمهوری اسلامی، به‌جای حل بحران‌های معیشتی، از نیروهای امنیتی برای برخورد با هرگونه نافرمانی استفاده کرده است.
اتحاد کارگران برای تغییرات بنیادین
کنفدراسیون کار ایران در گزارش خود تأکید کرد که بهبود پایدار وضعیت معیشتی و اجتماعی کارگران تنها از طریق تغییرات بنیادین در ساختار سیاسی ممکن است. جنبش کارگری ایران، علی‌رغم فشارهای امنیتی، به مبارزه خود ادامه می‌دهد و به نیرویی تبدیل شده که می‌تواند تغییرات اساسی در کشور رقم بزند.
این کنفدراسیون از جامعه بین‌المللی خواست تا حمایت خود را از اعتراضات کارگران ایران افزایش دهند و برای پایان دادن به سرکوب و اعدام فعالان سیاسی و صنفی فشار بیشتری بر حکومت وارد کنند.
با توجه به روند اعتراضات، به‌ویژه در بخش‌های کلیدی اقتصاد، پیش‌بینی می‌شود که در سال‌های آینده فشارهای اجتماعی بر جمهوری اسلامی افزایش یابد.
کاهش توانایی اقتصادی، ناتوانی در اجرای وعده‌های حمایتی و ادامه سرکوب، ممکن است به موج‌های گسترده‌تر اعتراضات منجر شود. سازمان‌دهی منسجم‌تر جنبش کارگری و حمایت از آن توسط جامعه بین‌المللی، نقش مهمی در تعیین آینده سیاسی ایران خواهد داشت.